Βλαμένκ, Μορίς ντε-

(Maurice de Vlaminck,Παρίσι 1876 – Ρουέγ λα Γκαντελιέρ 1958). Γάλλος ζωγράφος. Αυτοδίδακτος, ο Β. γνώρισε το 1900 στο Σατού τον Α. Ντερέν και μοιράστηκε μαζί του το εργαστήριό του. Η προτίμηση για το καθαρό χρώμα που εκδηλώνεται και στους δύο ζωγράφους, εκφράζεται στον Β. με τόνους ιδιαίτερα βίαιους, αποτέλεσμα κυρίως της εντύπωσης που δέχτηκε από την έκθεση έργων του Βαν Γκογκ, που έγινε το 1901 στο Παρίσι, στην γκαλερί Μπερνχάιμ του νεότερου. Με αυτή την ευκαιρία ο Β. γνώρισε, μέσω του Ντερέν, τον Ματίς και ήρθε σε επαφή με την ομάδα των μελλοντικών φοβιστών (fauves). Μαζί τους εξέθεσε έργα του στη Φθινοπωρινή αίθουσα το 1905 και στην Αίθουσα των ανεξαρτήτων το 1906, όπου έγιναν γνωστά τα κοινά μοτίβα της ομάδας. Οι πίνακες του Β. αυτής της περιόδου χαρακτηρίζονται από έναν τραχύ τόνο στο σχέδιο και στο χρώμα, όπως για παράδειγμα Τα κόκκινα δέντρα (1906 – Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Παρίσι), που δεν υποτάσσεται σε άλλο νόμο εκτός από τον νόμο της ακραίας εκφραστικής αμεσότητας. Από το 1907, αναζητώντας μια μέθοδο οργάνωσης και σύνθεσης του υλικού του, ο Β. στράφηκε προς τον Σεζάν, του οποίου είχε δει μια αναδρομική έκθεση εκείνης της χρονιάς στη Φθινοπωρινή αίθουσα και ζωγράφισε τους πίνακες Πιάτο με φρούτα και μπλε βάζο (1907 – συλλογή Μαξ Καγκάνοβιτς, Παρίσι), Το σπίτι με το παραπέτο (Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Παρίσι), στους οποίους, παρά την έκδηλη ογκομετρική και ισορροπιστική τους τάση, διακρίνονται οι βίαιες χρωματικές σχέσεις, η δημιουργική ορμή και το πάθος της εμπειρίας του φοβισμού. Με τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο μπορούμε να θεωρήσουμε ότι τελείωσε η πιο δημιουργική περίοδος του Β., καθώς έκτοτε τα τοπία και οι νεκρές φύσεις του περιέπεσαν σε ένα επίπεδο μονοτονίας. Πίνακας του Μορίς ντε Βλαμένκ (Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης, Παρίσι). «Η χορεύτρια του Ρα Μορ» του Γάλλου ζωγράφου Μορίς ντε Βλαμένκ, έργο του 1906, επηρεασμένο από την τεχνοτροπία του Βαν Γκογκ.